Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.
X
Chmury warstwowe deszczowe mają znaczną grubość dochodzącą do kilku kilometrów, dlatego nie widzimy przez nie Słońca. Chmury te mają ponury, ciemnoszary wygląd i z nich najczęściej pada deszcz lub śnieg.
Chmury piętra średniego najczęściej składają się z kropelek wody. Jedynie grube warstwy chmur średnich warstwowych mają budowę mieszaną - składają się z kropelek wody i kryształków lodu. Wyróżniamy wiele różnych gatunków chmur średnich kłębiastych.
Z pewnymi rodzajami chmur występują tzw. chmury towarzyszące, czyli rozmaitego kształtu strzępy, zasłony itp. Są to chmury nie przylgające bezpośrednio do chmury zasadniczej lub są z nią tylko częściowo złączone. Z daną chmurą zasadniczą związana może być jedna tudzież kilka chmur towarzyszących.
W poprzednim rozdziale poznaliśmy podstawowy podział chmur na dziesięć rodzajów. Dzisiaj poznamy ich charakterystyczne cechy. Chmury górnego piętra występują przy najniższej temperaturze, więc składają się wyłącznie z kryształków lodu.
Ciepły wycinek niżu - przestrzeń cieplejszego powietrza między strefami ciepłego i chłodnego frontu atmosferycznego, ulegająca stopniowej redukcji podczas okluzji. Zanik ciepłego sektora zachodzi niemal zawsze najpierw przy powierzchni gruntu, a następnie na coraz większej wysokości.
Najogólniej, jest to opad kropel wody o średnicy ponad 0,5 mm lub kropel mniejszych, jeśli upadają rzadko. W sytuacji, gdy krople wody osiągając powierzchnię ziemi ulegają zamarznięciu, mamy do czynienia z deszczem marznącym. Zdarza się również, że krople wody nie osiągają powierzchni ziemi i w takim przypadku mamy do czynienia z
Jest to przyrząd służący do pomiaru ilości wody pochodzącej z różnego typu opadów atmosferycznych w określonym odcinku czasu, zazwyczaj jest to okres doby.
Anomalie pogodowe powodowane przez ocieplenie wód powierzchniowych na tropikalnych obszarach Pacyfiku. Konsekwencje tego są jednak odczuwalne na całym globie. Zwykle oznacza to susze w Australii, Indonezji, na Filipinach, w północno-wschodniej Brazylii, Afryce i południowo-wschodniej części Azji.
Skala Fujity – siedmiostopniowa skala oceniająca poziom intensywności tornad na podstawie zniszczeń zabudowy i rzadziej roślin. Opracował ją w 1977 Tetsuya "Ted" Fujita z Uniwersytetu w Chicago. Rozwinął ją razem z Allenem Pearsonem 1973 o długość i szerokość ścieżek.
1 lutego 2007 skala Fujity została zaktualizowana do "Rozszerzonej Skali F" ("Skala EF" ang. Enhanced F Scale), gdzie zniszczenia podzielone będą na klasy w odniesieniu do konkretnych rodzajów konstrukcji obiektów budowlanych. Pozwolić to ma sprawniej posługiwać się nią na terenie Stanów Zjednoczonych.